Coronatijd

Zoals ik in mijn vorige verhaal al vertelde, gingen we echt als een stijgende lijn afgelopen jaar. Waarbij ik ook echt kan zeggen dat het ook steeds drukker werd. Dus we gingen echt gewoon lekker, zeker met de avond en nacht club die we hebben. Moet ook echt zeggen dat de sfeer binnen het team ook echt goed is en het werk wat we hebben ook.

Vanaf eind februari brak er het coronavirus uit. Dit betekende voor ons in begin nog niet zo heel veel. Altans dat idee hadden we nog wel, maar binnen een paar dagen en paar weken. Begon er bij ons op het werk ook gaten te vallen. Sowieso voor al zo beetje het zakelijke verkeer uit China en Japan werd het onmogelijk om naar Nederland te komen. Hotels begonnen leeg te raken en in de avonden werd het steeds rustiger. Maar we hadden het geluk dat we nog steeds iedereen aan het werk konden houden.

Zeker om dat ik de avond en nachten draai, was voor de particuliere markt en horeca nog het enige waar we van konden hebben. Dus zeker vanaf het begin van het Coronagedoe, was voor ons nog een klein beetje hoop dat we nog redelijk door konden werken, maar uit eindelijk was voor ons 14 maart. Dit was voor mij ook de dag dat ik nog weet dat ik tegen een collega diep in de nacht al heb gezegd: “Erick, houdt er maar rekening mee. Dit is onze laatste nacht dat we nog kunnen knallen, na morgen zag de wereld zelfs hier in Amersfoort anders zijn.” Waarbij we ook daadwerkelijk met ze alle een goede nacht met ze alle hebben gehad. Iedereen kwam die nacht ook te vrede terug.

15 maart

De volgende dag op 15 maart was dat, om zeven uur in de avond begon de persconferentie van Minister President Rutte, waarbij voor mij eigenlijk de grootste angst en de nadruk op de horeca ligt. Dat scholen gingen dicht, maar daar had ik niet veel mee te maken, dus dat maakte mij ook weinig uit. De horeca was voor mij wel een van de belangrijkste delen binnen ons bedrijf waar ik het dan moest hebben tijdens mijn diensten om in iedere geval de meeste collega’s nog aan het werk te kunnen houden.  Helaas werd er besloten voor een zogenaamde intelligente lock-down in Nederland. Ik heb de Persconferentie nog af kunnen kijken, maar daarna kreeg ik de eerste berichten van kantoor al binnen. Na het overleg werden ook alle planners op kantoor verwacht voor een spoedoverleg met wat er komende dagen en weken ging gebeuren. Dus zelfs voor mij werd er verwacht dat ik langs kwam.

Op kantoor werd er toen al gekeken hoe we als team verder moesten gaan, want sowieso als er 95% procent van het werk weg valt heb je eigenlijk ook 95% procent minder aan collega’s nodig, maar dit is natuurlijk iets wat niet zo maar 123 kan. Diverse collega’s werden die avond al gelijk hoogte gebracht, in zekere zin als vraag wat zij zelf wilde en zeker als je kijkt naar de wat oudere collega’s werd er ook een stukje bescherming geven dat de kans anders ook groot zou worden om ziek te kunnen worden.

Belangrijkste van alles voor mij en de nachtgroep waar ik verantwoordelijk voor ben, zelfs daar gingen er klappen vallen. De eerste week erna hebben we nog wel geprobeerd om de meeste nog  aan het werk te houden, maar eigenlijk was mij dit ook wel duidelijk. Dus samen met de werkgever hebben we besloten om tijdens deze tijd te zorgen voor nieuwe roosters en ook omdat de horeca dicht zit, hebben we gezegd dat we een collega op de straat laten en een planner. Want mochten er afstanden bij komen, dan moet er alsnog personeel zijn. Maar als ik terug kijk op deze periode heb ik voornamelijk zelf het meeste op de bank gezeten en aan een halve collega zou nog zelfs te veel zijn geweest. Alleen wat wel zo is, dat we zelfs in deze tijd, waarbij we ook minimale inzet hadden, toch in iedere geval iedereen konden bedienen.

Dus zeker in begin tot en met 1 juni hebben we 7 dagen in de week met gemiddeld of eigenlijk met maximaal met z’n tweeën aanwezig geweest. Meer dan dat was er eigenlijk ook niet nodig, zeker niet als je keek wat er aan werk stond en wat er binnen kwam. Voor de zaterdagen moesten we wel iets meer in zetten, maar dit was meer eigenlijk omdat we nog te veel collega’s hadden. Dus toen zijn we ook zo beetje begonnen met tropenroosters, waarbij de meeste een uurtje of zes maximaal aanwezig zijn en voor die tijd werden ze al afgewisseld door andere collega’s. Dit juist om te voorkomen dat de motivatie minder werd en te zorgen dat de klanten die er belden alsnog goed bediend werden.

Voor mij was het sowieso het zwaarste denk ik, als ik dit zo mag zeggen. Want eigenlijk vanaf de begin van de Coronatijd hielt voor mij eigenlijk in dat mijn diensten gewoon hetzelfde bleven. Alleen het enige verschil was, zat niet meer in de auto, maar meeste van de tijd was ik thuis. Van in huis opruimen tot staren naar de muur, maar echt gebeld werd er eigenlijk niet meer.  Vanaf 15 maart mocht voor mij dus deze ellende, maar dit ging nog weken lang door.Uit eindelijk werd ik het vanzelf zo spuugzat, dat ik voor me zelf maar het huis uit ging om uit eindelijk me zelf ondereg maar te vermaken, want thuis zitten is sowieso niets voor mij. Plus ben wel een type die altijd wel wat te doen moet hebben en bezig wilt blijven. Ik ben op zich een vrij rustig type, maar ik merkte zelfs op mijn werk dat mensen mij vrij onrustig vonden. Ik was steeds minder mijzelf. Enige positieve waar ik eigenlijk vanaf 30 maart naar uit mag kijken is dat ik Jordan hebt leren kennen en daar heb ik tot de dag van vandaag nog steeds geen spijt van.

Jordan?

Om even terug te gaan voor de coronatijd, ken Jordan eigenlijk al vanaf 9 oktober 2019 op Snapchat, samen met hem altijd leuke en chille gesprekken mee gehad. We hadden beide hadden nooit echt het idee dat wij samen wat zouden hebben uit eindelijk, altans niet dat ik het idee had vanuit zijn kant had en zelfs niet vanuit mijn kant. Maar door de tijd heen hebben we elkaar gewoon best vaak aangesproken of het was een tijdje rustig en dan kwam het gesprek vanzelf wel weer op gang. Maar eigenlijk zijn we beide op een positieve manier bij elkaar blijven hangen. waarna we vanaf 18 maart op Whatsapp had en het contact klikte steeds meer, had vanaf dat moment wel zeker echt het idee dat Jordan steeds meer van mij wilde weten en gesprekken werden langer en vaker op een dag zelfs.

Omdat Jordan op 30 maart best last van hoofdpijn had en geen aspirines had, riep ik als geintje van: “weet je wat, kom ze wel brengen.” Dus hoe dat precies is gegaan is, dat is dan wel weer eigen verhaal op zich. Die bewust avond heb ik hem aspirines gebracht en zijn we een rondje langs Odijk met de auto gereden, daarnaast hadden we ook veel gepraat en eigenlijk ging het over van alles en nog wat. Toen we terug waren in Odijk hebben we nog een tijdje op de parkeerplaats gestaan, bij volgens mij is het een verzorgingshuis ofzo.

Hoe het te spraken kwam weet ik eigenlijk, niet maar kwam vanuit beide kanten. Maar het gesprek kwam er eigenlijk op neer dat hij ook wel opzoek was naar iets serieus en toen we met elkaar samen waren hebben ook gezegd dat we hiervoor gaan, plus we gingen proberen of het zou lukken tussen ons tweeën.  Eigenlijk was dit beetje het begin zoals wij bij elkaar zijn gekomen en tot de dag van vandaag gaan we er nog steeds voor.

Zeker tijdens de Coronacrisis, was dit voor mij ook prettig, juist omdat ik een positieve afleiding heb en veel tijd in iemand kan steken, daarnaast bleven de gesprekken goed en heb wel het idee dat we samen positief konden kijken ondanks de tijd waarin zeker voor mij veel dingen op het werk weg vielen. Want op het werk was nog veel fackt-up, daarnaast ben ik zeker in begin vaak nog met Jordan rond wezen rijden, niet alleen omdat ik zelf rijden erg leuk vind. Jordan vertelde mij ook dat die het erg leuk vind om samen op pad er gaan en of die nou rond rijdt of ergens heen gaat, eigenlijk maakte hem het eigenlijk niet uit. Moet ook zeggen dat we zeker in begin vele kilometers hebben gemaakt om te zorgen dat we elkaar konden vermaken, maar ook gewoon leuke dagen samen weg gingen.

1 juni

Maar de Coronatijd liep ook gewoon door, waar door ik eigenlijk nog lang niet lekker in mijn vel zat. Het werk was nog steeds rustig, maar aan de andere kant liep ik ook steeds meer op mijn tenen. Niet dat ik me daar niet heen kon slaan, maar het heeft mij echt heel veel moeite gekost om zeker op mijn werk, rustig te houden en mijn werk ook nog eens serieus te kunnen blijven doen. Dus toen het eenmaal richting 1 juni was, was ik al lang blij dat alles weer een beetje rustig aan op ging starten. Dus al met al en met goede moed konden we weer rustig aan opbouwen met collega’s erbij, maar ook ik zelf ging uit eindelijk ergens vanaf juli weer beter in mijn vel zitten.

Maar al die tijd dat er niets te doen was, was voor mij veel zorgen maken om werk en privé. Dus kan echt wel zeggen dat deze tijd voor mij toch echt naast het mooie wat ik heb leren kennen, ook een heel zware tijd geweest.

Nu zeker als ik terug kijk, ben ik blij dat er  meer open is in de horeca. Ondanks met de laatste persconferentie, zakt alles weer in. Maar ik hoop echt dat dit ju van korte duur is. Inmiddels zijn de vakanties begonnen.

Voor mij stonden er veel te gebeuren om te zorgen dat we op het werk het hoofd boven water hielden, maar ook thuis en privé de rust kon blijven zoeken. Zelf ben ik daarom ook thuis veel meer andere dingen gaan doen, maar ook dingen te laten gaan zoals ze zijn.