Jaaroverzicht 2024

Daar zit ik dan op de laatste dag van het jaar, m’n intro te schrijven voor een jaaroverzicht waar ik wel om kan huilen. Maar het is me gelukt, 2024 is voor mij het verschrikkelijkste jaar geworden. Eigenlijk was ik in het voorjaar al bezig om de website alweer klaar te zetten om verder te schrijven, maar hier is weinig van gekomen. Want WE waren altijd druk bezig en we hadden samen een leuke tijd. De bedoeling was eigenlijk om dingen uit te schrijven zoals de uitstapjes en vakanties, maar dat alles kan ik nu wel vergeten. Ondanks dat wil ik het komende jaar opnieuw proberen om de website een beetje bij te houden en laten we dan weer leuke en positieve artikelen plaatsen.

Sowieso staan er nog heleboel artikelen van afgelopen jaren in concept, maar de meeste van deze artikelen zullen waarschijnlijk nooit online komen, hoe dan ook zijn we nu weer beland aan de schrijftafel om toch weer eens wat van mijn kant te laten horen ter afsluiting van het jaar.

Dit jaar kan ik eigenlijk in twee grote delen zetten. Het eerste deel is eigenlijk januari 2024 tot en met 17 september, waarin ik niet anders wist dan dat we samen leuk en gezellig hadden en vanaf 18 september tot de dag van vandaag leef ik in een waas, een nachtmerrie waar ik niet uit kan komen. Ik had de laatste maanden van dit jaar wel anders verwacht. Tot 17 september heeft hij me de indruk gewekt dat ik geliefd was. Buiten mijn werk om, waren we altijd met z’n tweeën en we waren voornamelijk bezig met de familie, onze gezamenlijke hobby’s en de dingen die we altijd samen deden. Daarentegen liep hij op 18 september 15:10 de deur uit om nooit meer achterom te willen kijken.

Maar dit jaar is meer dan alleen een breuk, als ik terugkijk hebben we zelfs dit jaar nog veel mooie herinneringen gemaakt en leuke dingen gedaan, daar kijk ik liever op terug. Ondanks dat het tweede deel van dit jaar alles heeft overschaduwd, met veel verdriet en moeilijke uitdagingen. Is het ook nog een jaar vol mooie herinneringen die we samen hebben gemaakt. Niet alleen dit jaar, alle 5 jaar bij elkaar samen! Het belangrijkste is dat we een goed leven samen hebben gehad, daar kijk ik op terug. Daar zal ik hem altijd dankbaar voor zijn, dit is iets wat hij niet kan afpakken.

Wat ik afgelopen jaar het meeste van genoten heb, zijn de kleine dingetjes die we deden, dingen die hier ik eigenlijk niet eens op kan op kan noemen, maar ook de wekelijkse uitjes naar mijn schoonouders en als ik vrij was van het werk, het samen met z’n zusje en vaak ook nog met z’n tweelingbroer gamen. Zeker na 18 september is dit allemaal weggevallen en niet meer opgepakt en dat is tot de dag vandaag een heel groot gemis. Voor dit jaar is het allemaal voor wat het is, de tijd is niet meer terug te draaien. Als ik kijk naar het laatste half jaar, is eigenlijk zo’n beetje alles wat normaal was, er niet meer is. Maar toch stiekem blijf ik hopen dat ik volgend jaar nog eens gevraagd wordt.

Voor het jaaroverzicht zelf kan ik dit verdelen in maanden, natuurlijk heb ik dit de laatste dagen pas uitgeschreven, met terugkijkend in mijn tijdlijn en foto’s waarin de meeste dingen wel weer terug kwamen, maar durf te zeggen dat ik zelfs nog veel leuke dingen vergeten ben.

 

Januari

Voor mij eindigde 2023 – 2024 op het werk, dus echt bij de familie kon ik niet zijn. Natuurlijk is dit jammer, maar wij zijn bewust dat ik een baan die zelfs met oud en nieuw gewoon doorgaat.  Dus het is niet dat ik vanzelfsprekend ben tijdens de feestdagen en met oud en nieuw vrij ben. Het is wel zo dat we dit jaar besproken hadden, zodra hij ander werk zou hebben zou ik ook gaan kijken voor ander werk, maar hier is eigenlijk nooit wat van gekomen. Hij liep trouwens al thuis vanaf november 2023. Maar Oud en Nieuw was ik op het werk, daar moest ik werken tot half 6 en tijdens Oud en Nieuw spraken we elkaar gelukkig nog tussendoor en rond 12:00 wensten we elkaar gelukkig nieuwjaar. Hij zat zelf bij de familie in Odijk, dus wist dat voor hem Oud en Nieuw goed zat en dat hij samen was met zijn familie. Dus dat was voor mij goed, na mijn dienst ben ik ook direct gelijk die kant op gegaan om hem zelf in me armen te sluiten en was hij nog met zijn broer aan het praten toen ik er aan kwam. Nadat we daar even half gezeten hadden en met de rest nog kunnen praten die nog wakker waren, hebben we het gezellig gehad en daarna zijn we weer terug naar Amersfoort gereden. Terug naar huis, voor iedereen was er een nieuw jaar aangebroken en hiermee konden we gaan kijken naar de verwachtingen wat we gingen krijgen.

De dag erna zijn we ook weer richting mijn schoonouders gereden, om daar gewoon echt nieuwjaarsdag te vieren, het is altijd goed, altijd gezellig bij mijn schoonouders, dus zijn er ook zeker tot een uurtje of tien zijn we gebleven, maar dat was bij ons eigenlijk altijd standaard en 2 januari viel ook op een dinsdag. Voor ons was dat eigenlijk gewoon standaard dat we daarheen gingen. Dat was voor hem als voor mij echt een uitje om naar mijn schoonouders te gaan en dat al voor een kleine 3 jaar lang inmiddels.

Mijn schoonvader is op 16 januari jarig, wat we op diezelfde dag hebben gevierd. Dus voor zijn verjaardag hadden hij en ik hem een uitnodiging gegeven om mee te gaan naar de Brusselse Auto Show te gaan. Dit was voor ons alle drie geweldig om heen te gaan. Dus de volgende dag hebben we m’n schoonvader opgehaald en reden we richting België. Het enige waar waar we die dag mee zaten, was dat het sneeuwde die dag en we waren langer onderweg heen dan terug. Mijn auto gaf een storing aan en er werkte een aantal dingen niet die normaal wel horen te werken.Hoe dit mogelijk was geen idee, zal waarschijnlijk iets met de kou te maken gehad hebben. Maar die middag en begin van de avond hebben we daar rond gelopen, vele verschillende auto’s gezien. Bekende auto’s, maar ook onbekende auto’s, maar al met al allemaal de moeite waard om te zien. Daarnaast hadden ze ook nog een catwalk voor auto’s gemaakt waar deze overheen reden. Einde van de avond zijn we weer terug gereden en brachten we pa middernacht thuis. Sowieso zal je aankomende jaar ook nog wat terug lezen hierover en dan wel met foto’s.

Op 23 januari is Bertje, de vader van Shadow, heengegaan. M’n schoonmoeder vertelde ons dat hij waarschijnlijk verongelukt is of iemand die kwaadwillend was om hem pijn te doen, dit is iets wat ik ook nooit meer zal vergeten. Heb de foto’s nog van dat hij bij dierenarts lag, net voordat hij moest worden ingeslapen. Shadow is één druppel water met zijn vader geworden inmiddels. Beide hebben een mooie piemel op hun gezicht.

Mijn moeder was rond die tijd ook jarig, die is dan jarig op 22 januari, daar zijn we dinsdag de 30ste even langs te gaan en hebben daar een bloemetje langs gebracht. Maar omdat het voor ons vrij hectische week was, waarin Shadow last van zijn blaas had, moesten we ook nog tussendoor langs de dierenkliniek en daarna zijn we die middag erna ook weer doorgegaan naar mijn schoonouders en hebben ons daar de rest van de middag en avond vermaakt.

Februari

Als ik denk aan februari dan is het bij mij al gauw de 14de, iets wat ik in alle jaren nooit vergeten ben. Voor hem zorgen dat ik altijd iets van een kleinigheidje meenemen, net zoals dit jaar ook. Aantal weet ik niet, maar ik had dit jaar een bos rode rozen voor hem besteld en die laten leveren op deze dag. Niets vermoedend deed hij de deur open, nam ze aan en vond het geweldig en leuk dat ik eraan gedacht had. Hij verbaasde zich er wel over, maar toch echt op zijn manier een leuke reactie dat ik die gegeven had en dat was voor mij al echt leuk en goud waard.

Op 18 februari vierde mijn schoonouders dat ze 25 jaar getrouwd waren, we zouden eigenlijk een feest juli hebben, maar hier kom ik later op terug. In de middag en avond waren bedoeld voor directe familie en wat mensen die dicht bij mijn schoonouders stonden. We hadden huiselijk een klein feestje met hapjes en drankjes.

Dus de volgende dag zijn we wel met alle broers en zijn zusje met z’n allen gaan eten bij 22Hight op het Eemplein. Alleen was het de bedoeling dat het een verrassing was. Dus vooraf wisten pa en ma ook nog nergens wat vanaf, met een smoes hebben we gezegd dat ze bij ons op de koffie zouden gaan komen en hebben gezegd dat we nog wat moesten halen en of ze mee wilde gaan en in het restaurant boven bij de ingang, stond iedereen klaar om ze op te wachten, daar hebben we met ze ook echt lekker gegeten en gezorgd voor een leuke avond met z’n allen. Aan het einde is iedereen mee teruggegaan naar ons huis en hebben we daar nog wat gedronken en nagepraat. En iedereen ging weer terug huiswaarts of ging nog andere dingen doen.

Maart

In maart hebben we eigenlijk wel wat verschillende dingen gedaan, maar eigenlijk weer niet bijzonder om op te noemen. Meeste van de tijd als we thuis waren, waren we samen aan het gamen of YouTube aan het kijken, dus deze maand, buiten het werk om, was er gewoon niet veel te doen. Althans dit zie ook niet terug dat we weg geweest zijn, maar in huis hebben we natuurlijk wel gewoon het een en ander gedaan.

Enige wat we in maart wel waren, was 30 maart. Toen hadden we in ieder geval 4 jaar met elkaar. Dit hebben we toen ook gevierd om samen uit eten te gaan. Echt groot hebben we het niet gevierd, maar dit kwam ook doordat het geld er niet was om er echt tussenuit te gaan. Na 4 jaar was ik nog steeds blij dat ik hem aan mijn zij had en samen de meest leuke dingen hebben kunnen doen. Op de dag van gisteren weet ik ook nog heel goed hoe het tussen ons begon en ik heb er althans nooit spijt van gehad hoe we bij elkaar samen gekomen zijn en dat we op dit moment 4 met elkaar hadden. Zelf tijdens het schrijven van dit stuk, rollen de tranen over mijn wangen, maar het belangrijkste is dat ik kijk naar de leuke herinneringen die we samen hebben opgebouwd en die leuke tijd die we samen hebben gehad. De herinneringen en de foto’s zullen mij wel bij blijven.

April

Mijn eigen moeder begon april wat minder, want na een val van de trap bovenaf is ze flink verkeerd gevallen. Na een ziekenhuisopname en thuis revalideren en een kraag om haar nek heen, is dit toch wel iets wat begin april voor haar minder goed begon. Zelf waren wij hier ook van geschrokken en zijn we niet veel later bij mijn ouders geweest. Dus toen konden we ook duidelijk zien dat het niet zomaar een val was.

Op dinsdag 9 april zijn we ook nog bij opa en oma van hem geweest, opa en oma waren dit jaar gewoon al 71 jaar getrouwd. Gewoon echt super om te zien hoe lang die samen zijn en dat hoe het ook allemaal gaat, dat je zo lang bij elkaar kan blijven. Vind het nog steeds hele lieve mensen, ben echt super blij dat ik hun heb mogen meemaken. Sowieso de gesprekken met opa vond ik super fijn, vond ook heel fijn hoe hij mij steunde bij hem. Na de verjaardag zijn we richting mijn schoonouders gereden en hebben daar de rest van de middag en avond gezellig gezeten en mee gegeten zoals altijd.

Op 10 april zijn we bij de verjaardag van Simon geweest, de oom van hem. Daar hebben we die middag zijn verjaardag gevierd en met speciale koekjes kan ik mij nog wel herinneren. Haha. Was die middag in ieder geval een super gezellig leuke verjaardag en daarna moest ik rond 16:00 uur echt weg, want ik moest ook gewoon werken die avond, dat was wel jammer. Maar dat hoorde er nou eenmaal bij, dus werk moest ook gewoon doorgaan.

Weet eigenlijk niet eens meer op welke dag het geweest is, maar ergens deze maand kwam mijn neefje aanzetten, dat hij een kaart wilde maken voor zijn verjaardag, op 7 mei vierde hij zijn verjaardag. En hoe kon het ook anders, met zo’n nichtje als wat ik heb… Dus zijn moeder kwam aanzetten met een foute party voor zijn verjaardag. Sowat zou je denken, maar ergens die middag, toen de computer nog beneden stond, hebben we samen een kaart gemaakt voor hem.

Woensdag op donderdagnacht, na mijn dienst, was het weer eens zo’n lekker moment geweest. Ik leg altijd de telefoons van het werk en van mijzelf op mijn map neer, maar tijdens het opruimen van de sleutel is mijn telefoon van mijn mapje afgevallen. Hoe erg het ook is, hoe verveld ik hier ook van baalde, ik moest toch weer een nieuwe halen. Ik mocht de volgende ochtend bij hem uitleggen wat er gebeurd was. Niet slim nee, nee dat wist ik ook wel. Dus voelde ik me er nog kut over ook. Dus dacht ik slim te zijn om naar Utrecht toe rijden om een nieuwe telefoon te halen bij de CoolBlue daar, blijkt die daar niet eens meer te zitten. Dus ik kon weer terug, alleen zonder telefoon alsnog en had ook geen navigatie om op te zoeken waar die wel zat, dus snel richting Media Markt Amersfoort gereden, daar snel een telefoon gehaald en alles gelijk overzetten. Dus hoe kut allemaal ook, maar kon gelijk van alles weer fixen die middag voordat ik naar het werk moest. Dat kan ik me nog wel herinneren.

Bijna aan het einde van april is Brandon jarig, de oudste broer van hem. Die vierde het dit jaar op 29 april, daar zijn we deze maandag heen gegaan, daar hebben we een gezellige middag/ avond gehad. Eigenlijk waren de meeste er wel aanwezig volgens mij en daar hebben we een paar uurtjes gezeten. Met iedereen nog bij kunnen praten en zo gingen we daar de middag en avond wel door.

Mei

Op 7 mei vierde Bram zijn verjaardag, dit deed hij in een kroegje/ restaurant aan de Puntenburgerlaan. Samen met hem reden we vanuit huis die kant op, eigenlijk hadden we net zo goed kunnen lopen. Waarom we met de auto gegaan zijn is voor mij nog steeds een vraag, maar we gingen eigenlijk altijd wel met de auto. Toen we al aankwamen herkende hij al mensen die bij de Brotherhood of Militum afkwamen. Maar ondanks dat zijn we gewoon naar binnen gegaan en hebben het gezellig gehad en voor Bram was het gewoon echt het feestje wat die wilde. Zo blij als wat, ging Christa ook heen en weer en entertainde de kinderen. Ondertussen was er bingo en wat te eten. Dus na een gezellige middag en leuke dag zijn we daarna eigenlijk weer terug gegaan naar huis.

Op zondag 12 mei zijn we nog even langs mijn ouders geweest, want mijn ouders waren op 18 april 44 jaar getrouwd. Dus had zo iets iets van laten we dan nu maar even gaan. Dus die middag zijn we naar mijn ouders weer is gegaan, eerst even langs Intratuin voor bloemetje en daarna zijn we die kant op gereden, niet dat we altijd heel lang bij mijn ouders blijven. Belangrijk voor mij zelf is altijd dat je maar geweest bent en dit keer ook met een bloemetje. Denk dat we alsnog zo’n 3 uur geweest zijn alsnog, dus dat was wel netjes. Daarna zijn we die avond lekker wezen gamen en thuis gewoon bezig geweest.

Eind mei had Bram een nieuwe computer besteld, dus wie mocht deze in elkaar zetten? Je raad het al, samen met hem gingen we naar m’n nichtje toe en samen hebben we eigenlijk met z’n allen de computerkast wel gevuld, Windows erop gezet en werkend klaargemaakt voor Bram. Dus die middag kon hij gebruikmaken van zijn nieuwe computer.

20 mei moesten we nieuwe kleding passen op het werk, voor mij was dit al zo gepland dat ik dit mooi net voor het werk zou doen, dus eigenlijk kon ik dit mooi doen net voordat mijn dienst begon. Zeker als ik nu na 3 kwart jaar terugkijkt, had ik net zo goed wat strakkere kleding kunnen bestellen, want al mijn kleding is al wel veel te groot nu :’)

Op zaterdag 25 mei ging hij samen met z’n nichtje naar een festival in Utrecht, maar zelf moest ik gewoon werken, van die dag weet ik eigenlijk alleen nog dat hij twee pistoletjes met ei voor me klaar had gemaakt, om op te eten voor ik naar het werk ging. Zoals eigenlijk het hele jaar door toen we samen waren, zorgde hij eigenlijk altijd dat het eten klaar stond en had weinig naar om hoeven te kijken. Dus eigenlijk was dat altijd wel geregeld. Voor mij was het een normale dienst als anders, enige was wel dat je soms toch nog even een teken van leven wilde horen en of hij het naar zijn zin had. Belangrijkste is ik gaf en geef nog steeds veel om hem, waarbij ik ook wel graag wil dat die veilig thuis komt. Maar dat ging natuurlijk altijd wel goed, die middag kwam die ook met een shiny roze zonnebril thuis en zijn nichtje bleef daarna bij ons slapen.

Jammer genoeg kon ik zelf niet mee, maar dat kwam ook pas toen hij het zelf op het laatste moment aangaf. Dus dan is voor mij is vrij vragen dan ook onmogelijk nog. Maar het is wat het is en samen met z’n nichtje heeft hij het ook gewoon gezellig, dus dan is het voor mij ook gewoon prima. Maar het had wel leuker geweest als ik zelf ook wat meer met hem had gekund en vrij had kunnen vragen.

De volgende dag hoorde ik eigenlijk het hele verhaal over het festival en hebben we ons nog wel even vermaakt en daarna zijn we met z’n drieën naar opa en oma gegaan omdat opa jarig was. Dus daar hebben we ons ook nog lekker vermaakt en een leuke dag gehad. Die zondag was ik gelukkig vrij. Daarna zijn we terug naar Amersfoort gereden om boodschappen te doen en thuis nog lekker vermaakt met gamen en Youtube kijken.

Juni

Het begon allemaal gewoon normaal deze maand, heb eigenlijk nergens twijfel of argwaan gehad dat het niet goed zou zitten tussen ons. Want de maand begon gewoon als elke andere weken en maanden ervoor. We deden beide ons dingen gezamenlijk en verder was er weinig waar ik wat van kon zeggen. Enige wat eigenlijk de laatste misschien wel twee maanden anders was, is dat hij nu veel meer in Soest was, volgens hem was hij bij een vriendin. Daarnaast was hij ook samen met iemand aan het mountainbiken. Dus wat die daar aan het doen was, heb ik eigenlijk ook nooit van hem gehoord, ging altijd in vertrouwen er vanuit dat gewoon normaal was, niets aan de hand. Dit gingen we ook, maar ondanks dat die op dagen zoals dinsdag en woensdag nog wel in Soest was, eten we hooguit wat later of hij had eten klaargezet.

Op maandag 17 juni is hij voor het eerst terug gegaan naar Odijk, heb hem daar zelf gebracht zelf nog en daarna heb ik nog rond gezworven rondom Odijk en richting Langbroek, kan me deze nacht nog goed herinneren namelijk. Want eerst nog op een paar plekken gestaan waar we elkaar ontmoet hadden, maar ook op de plekken gezeten bij het water. Daarna ben ik nog heel even terug naar Odijk gereden om wat op te halen bij iemand en ben ik naar huis gereden. Voor mij voelde het zo onbegrijpelijk, want er was niet eens ruzie. Er was eigenlijk bijna nooit ruzie of wat dan ook, dus waarom dit op deze manier moest weet ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet.

De tijd die hij daar zat, gaf hij zelf aan nodig te hebben om na te denken, na te denken over ons. Elke dag spraken we elkaar in ieder geval wel, gaf hem aan dat ik hem miste en hij zei mij dat hij mij ook miste. De gesprekken waren voor de rest gewoon normaal en rustig. Ik appte niet de hele dag met hem, maar ik probeerde dit juist pas in de avond een beetje te doen om in ieder geval gewoon rustig bij te kunnen praten over wat hij die dag gedaan had. Wat hij me voornamelijk vertelde was dat hij aan het nadenken was en zijn ouders heeft geholpen. Ging verder ook nergens heen en dat was eigenlijk het verhaal wat hij mij vertelde. Meestal kreeg ik in de avond/nacht altijd nog wel een kusfoto van hem. Dat was eigenlijk al iets wat we vanaf het begin deden als ik op het werk was, maar die twee weken in Odijk was voor het slapen gaan. Iets wat er ooit in gekomen is en met veel liefde naar terug kan kijken.

In de dagen dat hij in Odijk zat, zat ik liefst zo min thuis. Eigenlijk ben ik toen wel heel veel wezen rondzwerven in de stad. Ook omdat ik zelf ook aan het nadenken was, voornamelijk wat heb ik fout gedaan en wat had ik anders moeten doen. Natuurlijk was ik het ook met mijn schoonvader eens om te zorgen dat je meer leuke dingen samen gaan doen. Daar was ik het al gelijk mee eens, maar het probleem was een beetje dat hij zelf niet weg wilde en thuis vermaakte hij zich ook goed. Dus wat we gingen doen maakte me niet uit, maar belangrijker vond ik dat ik hem gelukkig wilde maken en houden. Maar weet namelijk nog wel dat ik op 25 juni door het bos in Birkhoven gelopen ben, heb daar nog een hele tijd bij het water gezeten, want zo ongelukkig dat ik alleen was. Zocht ik eigenlijk alleen maar de rust op. De komende dagen erna is hij daar gebleven, eigenlijk is die tot bijna het einde van de maand daar gebleven

Kan me nog herinneren dat we op 23 en 24 juni eigenlijk de spullen van zijn tweelingbroer zouden gaan verhuizen, maar hierbij heb ik uiteindelijk niet bij kunnen helpen, dus mijn schoonmoeder en hij hebben hem toen geholpen met het verhuizen, maar achteraf vind ik dit nog steeds jammer dat ik er niet voor hem er heb kunnen zijn. Die 24ste was ook mijn schoonmoeder jarig, eigenlijk is dit het eerste jaar dat ik er niet bij aanwezig kon zijn, wat ik heel verschrikkelijk vond. Sowieso weet ik zeker dat ik wel wat gemist heb die middag/ avond. Heb me schoonmoeder natuurlijk wel gefeliciteerd, maar meer dan dat heb ik niet kunnen doen. Volgens mij hadden we niet eens wat gehaald voor haar, maar het is allemaal wat het is. Een ding denk ik wel heel zeker, als ik er wel gewoon was, was de avond in ieder geval wel anders verlopen…

Op 27 juni is hij weer terug naar Amersfoort gekomen, gelukkig wel. Dit was op donderdag middag of avond net voordat ik naar het werk of tijdens het werk zelfs. Maar hoe dan ook was blij dat hij terug was. Niet voor alle dingen die hij deed, maar juist om de persoon die hij altijd naar mij toe is geweest. Dus die middag pakte we weer alles op zoals we altijd deden. Zelf ga ik altijd om half vijf naar het werk toe en zorgde er ook voor dat ik om 8 uur naar huis ging omdat we dan gezamenlijk konden eten, net zoals die avond weer. Volgens mij was het voor ons beiden weer fijn en dat de rust ook weer terugkwam in huis.

Nog geen twee dagen later is hij opgehaald door zijn ouders om mee te gaan naar het feest van Dicky, zelf was het bij mij er helemaal doorheen geschoten. Maar wist ook niet dat hij die paar dagen ervoor terug kwam, dat was de avond ervoor pas. Maar samen met zijn ouders ging hij die kant op en heeft daar in ieder geval een gezellige avond gehad met iedereen en dat vind ik belangrijk. Kan me nog herinneren dat hij hier vandaan nog een ballon mee had genomen in vorm van een dino als ik mij niet vergis. Deze heeft eigenlijk nog tot het einde bij ons in de slaapkamer gelegen.

Juli

5 Juli zijn we nog naar het Diakonessenhuis geweest in Utrecht, oma van hen  was opgenomen voor een kijkoperatie, voor de inhoud zelf en zo houdt ik verder buiten beschouwing, belangrijkste is dat we die middag even bij opa en oma langs geweest zijn, even wat leuks brengen en daar nog bijgepraat. Belangrijkste vind ik wel dat we er voor ze zijn en nog steeds zou ik dat graag willen. Na afloop liepen opa en wij terug naar beneden en buiten. Op de parkeerplaats hebben we nog een sigaretje gerookt en toen vertelde opa dat hij de caravan in Maarssen ging verkopen, of eigenlijk al bijna verkocht was. Op dat moment heb ik nog willen zeggen dat wij het zouden gaan kopen, maar zat toen al wel mee van, kan wél graag. Maar het onderhoud wat er gewoon is met de tuin en alles eromheen, lijkt mij gewoon niet verstandig. Maar uit liefde voor hen had ik het bijna willen doen. Hier hebben we onderweg nog over gehad, toen we richting het huis van mijn schoonouders reden.

Van 6 tot 9 juli zijn we met z’n tweeën nog op vakantie geweest, we zijn  toen een lang weekend naar Hoenderloo. Ik moet wel zeggen dat het wel heel dubbel is nu ik de foto’s terug kijk. Want ik dacht dat we gewoon weer lekker aan het opbouwen waren en dichter bij elkaar kwamen. De vakantie hadden we ook last minute gepland eigenlijk, zeker nu hij eigenlijk net weer paar dagen terug was, leek het ons beide een goed idee om even weg te zijn van het normale leven en tijd met elkaar te besteden. Ik moet zeggen we hebben ons beiden ook goed vermaakt, waren altijd samen en hebben de hele dag door leuke dingen gedaan. Dit leek er althans wel zo op, waren lekker aan het wijnen en hebben nog bordspellen gespeeld, maar ook veel gefietst in de omgeving, want we hadden een huisje op de Veluwe in Hoenderloo. Bijna elke avond als het weer het toelaat, zaten we ook buiten bij de vuurkorf, dus elke avond ging er zeker wel een aantal blokken hout op. En als het hout op was, zijn we naar binnen gegaan en hebben we elke dag ook wel samen gezellig op de bank gezeten om een film te kijken. Zeker als ik er op terug kijk hebben we hier gewoon een hele leuke tijd gehad. We hadden zelfs tijdens de vakantie nog bezoek van een witte poes, weet dat hij hem een naam had gegeven, maar die kat kwam elke dag wel bij ons buurten. Toen wij weg waren, heeft Christa bij ons thuis op de poezen gepast en die kwam altijd eventjes een uurtje langs om ze te vergezellen en te zorgen dat de katten en de gekko nog eten te geven.

13 juli is voor mij de dag dat ik voor het eerst ben gaan wandelen . De eerste keer samen met hem gedaan, gewoon lekker er even uit en kijken of we dit samen vaker konden gaan doen. Ik merkte alleen wel gelijk op dat hij mij niet helemaal bij kon houden, althans hij bleef achter me lopen. Maar goed dit was voor mij de eerste keer dat ik weer een afstand stuk gelopen heb. Vanuit de Soesterweg de Plantaanstraat op en via de Amsterdamseweg terug de Isseltseveld op en via de Noordewierweg terug naar huis toe samen. Voor een eerste keer gelijk een half uur lopen was eigenlijk het begin van de kilometers die ik erna maakte, alleen voor de rest in mijn eentje. Ik was namelijk 90 kilo, dus moest ik sowieso wel wat gaan doen. De blokjes werden alleen wel steeds groter. Het begon met een blok van half uur ongeveer, dat werd al gauw een uur tot anderhalf uur. Hij had al denk ik een jaar abonnement op Basic Fit, had hem al verschillende keren gevraagd om samen te gaan sporten. Juist omdat ik het langer nodig vond, maar we hadden wel iets wat we ook weer samen konden doen, maar eigenlijk heeft hij hier zelf altijd gezegd nee tegen gezegd en ging hij sporten op het moment dat ik aan het werk was. Dus dan kon ik uiteindelijk alsnog niet mee.

15 juli zijn we ook samen naar de film geweest, samen zijn we naar de film Longlegs geweest bij de Pathé in Amersfoort, dit was zeker een leuke en interessante film. Al weken vroeg ik al of we wat leuks zouden kunnen gaan doen. Ik heb zelf ook verschillende keren wat voorgesteld, maar meestal waren we thuis en waren we aan het gamen etc. Maar dit is eigenlijk de enige film waar we samen heen gegaan zijn. Want de keer ervoor zou die met collega’s naar de film geweest zijn en verder was die zelf niet zo heel erg van ergens heen gaan. Maar heb hem daarna nog wel gevraagd of we wat leuks konden gaan doen, maar dit ging niet meer gebeuren…

Halverwege juli kreeg ik nog net de foto’s mee dat zijn zusje en tweelingbroer gingen verhuizen, dat ze een nieuwe plek hadden, maar in juli kwamen de eerste foto’s van hun nieuwe stekkie. Jammer genoeg heb ik nooit mee kunnen helpen met het verhuizen en opbouwen van hun nieuwe plekkie, dit is ook net als de andere keren dat ik er niet meer bij mocht zijn en dat heeft me altijd nog dwars gezeten. Want de keer dat hij in Odijk zat, moesten er spullen verhuisd worden vanuit Barneveld terug naar Odijk. Dat ging toen niet door omdat hij de eerste keer twee weken weg was hier en dat viel toen precies in die weken van juni. Maar in juli was het nog niet zo ver dat het huis klaar was, dus toen had ik wel weer beloofd om ze mee te helpen, maar alles kon pas gedaan worden vanaf september/oktober.

Zaterdag de 20ste heeft hij nog afgesproken met een vriendin in Utrecht. Die hadden elkaar zo ver ik het weet en uit de verhalen van hen ook begrepen al jaren elkaar niet gezien. Dus was ook leuk dat hij met haar weer is kon afspreken. Zelf heb ik haar ook nog weleens tussendoor via Insta gesproken, maar de laatste tijd is het er ook niet meer van gekomen. Sowieso, zeker nu achteraf heeft het allemaal geen zin meer om op te pakken. Heb ik laat rusten en als mensen mij nog wel willen spreken, dan kunnen ze gewoon aanspreken. Zou het graag gewoon even willen zelfs.

Het vouwgordijn dat we hadden hangen, dat kon echt niet meer. Inmiddels was het halve doek er al uit gesloopt door de katten en de gaten zaten er in. Dus op 22 juli zijn we maar langs de gamma gegaan om plakfolie te halen voor het voorraam. Want we moesten iets. Jammer genoeg paste de folie niet helemaal over de breedte, maar met een klein stukje ernaast hadden we over de hele breedte dat je er niet doorheen kon kijken meer. Dus je kon alleen van boven of onder de plakfolie nog naar binnen of naar buiten kijken. Het was niet helemaal ideaal, maar het deed wat het moest doen. Eigenlijk wilde heel wat anders voor het raam hebben, iets van hout of wat de katten niet konden slopen. Voor nu was het in ieder geval een prima oplossing.

Augustus

Begin augustus zijn we nog samen naar Duitsland gegaan, even bij Kaufland in Rees, sigaretten gekocht en daarna nog even boodschappen in verschillende winkels daar. Echt een aanrader om daar heen te gaan. We zijn rond half 3 in de middag pas vertrokken en kwamen met een uurtje zo beetje in Rees aan, dus dat is prima te doen. Daar wat winkels afgegaan en gezien het al redelijk aan de late kant was hebben we daar nog wat eten voor onderweg meegenomen en zijn al gauw genoeg weer terug naar huis gegaan. Het belangrijkste is dat we hadden wat we nodig hadden en voor de rest hoef ik er ook niet te blijven als je daar toch niets meer nodig hebt. Bovendien was hij het ook alweer zat, want dat kan je altijd heel snel merken als die onderweg ligt te slapen.

Beiden zijn we jarig in augustus, het belangrijkste wat ik van deze maand eigenlijk nog weet is dat onze verjaardag gewoon normaal en goed gevierd werd. Van hem kreeg ik een Ford GT van Lego. Hier ben ik overigens nog steeds zuinig op, deze heeft boven een mooi plekje van me gekregen, daarnaast heb ik een armbandje gekregen met daarop de datum vanaf wanneer we hebben. Dus 30-03-2020… Op het moment dat ik hem kreeg was ik er ook echt super blij mee en eigenlijk nog steeds, want 4 jaar terug heeft hij van mij  eentje gehad met de datum erop. Voor hem heb ik toen een nieuwe besteld, want ik was eigenlijk in de veronderstelling dat hij verloren was. Maar later tijdens het opruimen kwam ik die pas tegen toen die uit zijn jas gevallen was. Die van hem heeft hij al die tijd in zijn Jas van zijn werk gelegen… Maar de mijne, samen met de anderen, hangt in een zakje aan het prikbord. Hoe jammer het ook is, hopelijk mag ik die ooit weer alsnog gaan dragen.

De verjaardag van hem was twee dagen later dan van mij, tijdens zijn verjaardag kreeg hij een bonsai boompje van lego. Juist omdat hij hiervoor al een keer een echt bonsai boompje had en die had het al niet eens overleefd bij hem. Daarnaast kreeg hij het spel Eldering voor de pc, heb ik hem ook gevraagd of hij een ring wilde hebben die alles voor bijhoudt en juist voor sporten. Die middag hebben we samen nog even rond gekeken en eigenlijk kwamen we al snel op ringen van Utrahuman. Dus al snel hadden we die middag twee ringen besteld van Utrahuman. Deze werden zelfs al de volgende geleverd. Volgens mij had ik nog wat voor hem, maar dat weet ik al niet eens meer, maar goed dat kan ik altijd nog wel is aanvullen.

Ergens deze maand heb ik nog wel geprobeerd om te gaan hardlopen, was goed op weg. Alleen denk ik dat ik vanaf halverwege augustus begonnen ben tot en met begin september toen hij wegging vanuit Amersfoort, dus daarna heb ik het hardlopen in ieder geval tijdje zo gelaten voor wat het is.

Ondertussen was Dakota begonnen op zijn nieuwe school, dit is speciaal onderwijs voor mensen met een handicap. Vanuit de school waar hij in Zeist zat kon hij niet meer bij blijven en op de school in Utrecht daar zat hij ook helemaal op zijn plekje. Dus al met al een goede keuze geweest van mijn schoonouders en elke keer zien we foto’s voorbij komen dat hij het zo naar zijn zin heeft. Dat is sowieso fijn om te zien hoe hij het naar zijn zin heeft, Dakota is het kleine broertje van hem, voor mij is hij in de loop van de jaren net zo belangrijk geworden als zijn ouders en hem zelf natuurlijk.

Zaterdag 17 augustus was Piet voor het laatst bij ons aan het werk, eigenlijk wel heel jammer dat hij wegging, maar begreep het ook wel. Sowieso ging hij weer terug naar zijn oude vak wat hij altijd gedaan had en de werkomstandigheden en alles wat er omheen zat was natuurlijk veel beter. Ook een veel betere CAO,  maar dat mag je ook wel verwachten als je een titel voor je naam hebt en ook wel iets verder geleerd hebt dan de gemiddelde chauffeur. Maar het was jammer. Sowieso zijn er wel meer mensen waar ik het echt heel erg jammer vind dat ze weg zijn gegaan, maar begrijp iedereen zijn beweegredenen wel.

De verjaardagen van hem, zijn tweelingbroer en de mijne hebben we gevierd op 25 augustus voor de familie, dit hebben we nu de laatste jaren achter elkaar gedaan bij mijn schoonouders in Odijk en een keer in Voorthuizen bij zijn andere broer. Dus met z’n allen gewoon een leuk feestje en waar de familie van alle kanten uitgenodigd was. Mijn ouders konden toen niet, maar mijn tante is toen langs geweest met m’n oom. Dus dat was juist ook wel weer gezellig ervan. Dus op die manier steeds meer mensen die elkaar leerde kennen, want mijn oom en tante waren nog nooit in Odijk geweest en mijn schoonfamilie kende mijn oom en tante niet. Jammer genoeg was mijn nichtje niet mee geweest, want er was iets met haar zoon volgens mij, maar al met al was het zoals het ging en we hebben ons met z’n allen wel erg vermaakt.

Eind augustus zijn we voor een tweede keer naar Duitsland gegaan om inkopen te doen, toevallig begin en einde van de maand weet ik dat we daar in ieder geval sigaretten gekocht hebben. Volgens mij hebben we geen boodschappen gedaan. Maar op de terugweg hebben we nog wel even de auto volgegooid en zijn we gelijk doorgereden naar mijn schoonouders, want daar waren we ook precies zes uur en op tijd nog voor het eten. We hadden in ieder geval waar we voor kwamen.

September

Begin september was hebben we eigenlijk alleen nog maar de uitnodiging van Pasj en Matthew om mee te gaan naar de Halloween party, maar daar zijn we uiteindelijk niet op ingegaan. Want deze was ergens in oktober. Begin september heb ik hun toen nog wel gezegd: ga het met hem bespreken en het stond wel in de agenda. Maar begin van september waren we nog gewoon druk bezig met onze gezamenlijke dingen, want vanaf begin waren we elke week bij mijn schoonouders en zijn voornamelijk thuis bezig geweest met gamen en andere dingen in en rondom het huis.

Tot en met 17 september had ik ook helemaal niets door dat dit de laatste dag zou zijn dat ik samen met hem zou zijn, die dag waren we ook zoals altijd bij mijn schoonouders geweest hebben daar een leuke dag gehad zoals anders (zelfs mijn schoonouders wisten het niet) en eenmaal thuis hebben we nog samen film gekeken bij elkaar op de bank. Weet dat we die avond nog samen of met zijn zusje hebben gegamed. Dus mij was het gewoon een normale dag en avond als elk ander dat we samen waren op dinsdagen. Zelf tot en met in de nacht nadat we nog tv gekeken hebben en in bed waren, had ik niets door. Achteraf is het wel een hele bijzondere dag geweest, want dit is de dag die ik me tot de dag van vandaag nog helemaal voor me kan halen, deze dag speelt zich als film nog steeds door mijn hoofd heen. Elke dag weer opnieuw.

De volgende dag, woensdag 18 september zal ik nooit meer vergeten, ik was beneden en zat aan de koffie en hij loopt de woonkamer binnen om drie uur en het enige wat die zegt is, dat hij terug gaat. Ja, terug naar Odijk lijkt me. Op dat moment kon ik niet veel zeggen, enige wat ik heb hem gezegd:  “als je vind dat je dat moet doen, moet je dat doen.” Ik ga en kan je niet tegenhouden. Dus om 15:10 zie ik hem ook zo het huis uitlopen en volgens mij keek hij niet eens meer achterom. Daar zat ik op de bank vooruit te kijken van ongeloof en van wat dit nou weer.

Maar al gauw blijkt dit dus het begin te zijn van een nachtmerrie, waar ik nu nog in leef. Eigenlijk vanaf 18 september is alles voor mij anders gegaan. De eerste weken at ik gewoon helemaal niet, we hadden nog wel contact maar het werd allemaal steeds minder. Ik stuurde om twee uur in de middag een berichtje met hoe het ging en kreeg om elf uur in de avond pas reactie terug. Dus dit deed echt erg veel pijn. De dagen gingen voorbij, weken gingen voorbij.

Volgens mij hadden we ook hier ergens nog een verjaardag van Debby en Sven, zelf daar zijn we toen niet naar toe gegaan meer omdat hij toen in Odijk zat. volgens mij was dit feest op de 21ste wat ik me nog kan herinneren, maar daar zijn we toen niet naar toe gegaan. Heb hem toen wel gevraagd of dat het handig is om ons af te melden of dat hij er alleen toe ging, hij toch al in Odijk zat. Want ik had zelf niet het idee dat ik daar heen moest gaan.

Het weekend erna is hij nog samen met zijn moeder zondag nog langs gekomen, om te kijken om er nog over te praten, kijken of we samen wat willen nog willen of dat hij vond dat het over was. Heb hem toen nog voorgesteld of hij anders in Odijk wilde gaan wonen en eerst rustig aan kijken om maandag en/ of dinsdag naar Amersfoort toe te komen. Om in iedere geval te kijken om nog niet gelijk alles te stoppen. Hier wilde hij nog wel over nadenken, zei hij toen nog. Hier heeft zijn moeder bij gezeten.

Tussendoor hebben we 1 dag gehad dat we wel echt gewoon goed contact gehad hebben. Zal de tekst en inhoud besparen, maar het was gewoon een normaal gesprek en ook echt fijn, het was gewoon zoals die ik hem kende, zei hem dat ik hem miste en hij zei toen nog dat hij mij ook miste. Dit was namelijk nacht op 31 september/ 1 oktober nog. Zelfs toen kreeg ik nog een kusfoto van hem, net voor het slapen gaan. Dus dat gaf mij wel weer een beetje hoop.

Ergens ook eind deze maand gingen René en Ronny ook weg, beide goede chauffeurs, heel erg jammer dat die weggegaan zijn. Maar snap hun beweegredenen ook wel. Voor je zelf rijden kan de goede kant op gaan, maar heeft aan de andere kant ook wel weer risico’s. Dit betekend dus ook, dat ik iemand kwijt was op kantoor in het weekend, dit is daarna opgevuld op de zaterdagen om Corien en Patricia om de week te laten werken. Maar de zondagen hadden we wel weer een probleem, dus die kwam bij mij weer terug. Heb toen wel duidelijk gezegd houdt rekening mee dit is tijdelijk tot er een nieuwe planner komt. Maar inmiddels zitten we aan het einde van het jaar en het gat is nog niet opgevuld.

Dit zelfde ook met het rooster van de feestdagen, denk dat hij nog geen week weg was en mocht zo beetje alle feestdagen werken, niet fijn en niet handig. Maar als ik nu zo op de laatste van het jaar erop terug kijk, maakt het me allemaal niets meer uit voor dit jaar, want het is voor mij vanaf september gewoon een weg gegooid jaar.

Oktober

Maar de dagen erna bleef hetzelfde, eigenlijk werd het contact alleen maar minder. De dagen dat ik alleen zat ben ik voornamelijk alleen maar gaan lopen en hardlopen. Eigenlijk was ik de dagen dat ik thuis was ook zo veel mogelijk van huis weg. Juist om te zorgen voor afleiding had. Maar alleen en in stilte, want thuis ging ik kapot. Zoals elke avond hadden we nog wel een beetje contact, maar het werd wel steeds minder. Volgens mij zaten er toen al een paar dagen tussen de appjes juist om hem rust te geven, maar gaf hem wel aan dat ik hem ook daadwerkelijk echt miste.

Op 7 oktober ben ik eigenlijk pas voor het eerst weer naar mijn ouders geweest, die wisten eigenlijk alleen wat we ze gezien hadden op Insta. Heb hun persoonlijk niet eens gesproken en eigenlijk hebben we er vooraf helemaal niet over gepraat. Maar die avond heb ik meegegeten en daar nog gezeten, maar ook het verhaal vertelt wat er gebeurd is en vertelt dat hij terug naar Odijk is gegaan. Ik heb ouders alles in grote lijnen verteld, het gemist en dat ik hoopte nog dat hij terug zou komen. Hoe het kwam dat we zo diep gezonken waren weet ik niet, maar tijdens het lopen met mijn vader heb ik toen ook gezegd: ik hoop zo echt dat het snel weer beter gaat tussen ons. Want ik wil de tijd die we samen zijn geweest, wil ik niet opgeven. Met tranen over wangen liepen we verder, samen met die tekkel van mijn ouders. Nog steeds moet ik nog denken aan de woorden die mijn vader nog zei, hopelijk trekt dit allemaal nog bij en komt hij terug.

De volgende dag op 8 oktober dat weet ik nog heel goed, nadat ik thuis klaar was moest ik langs Ranzijn. Voor mij was het de eerste winkel waar ik heen moest gaan om kattenvoer en kattengrind te halen voor de katten, waar we normaal met ze tweeën altijd heen gingen, moest ik nu wel alleen. Ik wist niet hoe snel ik naar binnen moest gaan en eigenlijk ook weer zo snel mogelijk naar buiten moest gaan. Maar het duurde en duurde bij de kassa zoals gewoonlijk. Maar ik had het overleefd, eenmaal in de auto vol tranen over mijn wangen ging ik terug naar huis toe…. Plus dit was ook een dinsdag waar ik tot 3 weken voor gewoon elke dinsdag bij mijn schoonouders zat, maar dat was niet meer.

Op 9 oktober stuur ik op Insta nog een bericht er uit, want op 9 oktober kende we elkaar precies 5 jaar, vijf jaar geleden leerde we elkaar kennen. Nog geen half uur nadat deze online stond, kwam hij met een discussie aan en gaf aan dat hij het tussen ons wilde breken. Dit na een relatie van 4,5 jaar, werd er voor me neus waar ik bij stond een mes in m’n ribben gestoken. Want ik had totaal niet verwacht dat hij wilde stoppen, zeker niet na het gesprek van 31 oktober. Op dat moment kon ik niets anders dan tranen uitbarsten en heb nog geprobeerd om hem op andere gedachten te krijgen, maar het was al te laat. Zijn keuze was definitief, hoe hard het ook was.

De dagen erna was het eigenlijk alleen maar regelen en stoppen van abonnementen, sommige dingen liepen dan nog wel door en andere dingen konden wel gestopt worden. Alleen dan kwam er ook nog eens bij dat hij vanaf november geen werk had, dus na 9 maanden was de rekening ook zo goed als leeg. Dus ik kom hem ook niet de helft van de spaarrekening kunnen geven, want er was gewoon niets meer. Dus op dat moment hebben we andere afspraken gemaakt en wilde in ieder geval zorgen dat hij niet met schulden moest beginnen en zich eerst kon richten op zelfstandigheid en zoeken naar werk. Natuurlijk weet ik als geen ander, de keuze heeft die zelf gemaakt, maar al met al heb ik hem wel beloofd dat ik voor hem blijf zorgen tot hij werk heeft en dat een aantal dingen door blijven lopen om te zorgen dat je straks niet in de schulden komt te zitten. Alleen is het wel zo dat hij vanaf die tijd alles zelf in hand had.

De zaterdag de 12ste ben ik als eerste maar verhuisdozen gaan halen, hoe hard het ook allemaal was, hoe gebroken ik ook was. Het moest van mijzelf, wilde het netjes oplossen voor hem, dus dat deed ik toen ook. Ben met tranen over me wangen door de gangpaden gelopen en rond wezen zoeken. Eerst kon ik niets vinden, maar wilde niemand gaan vragen. Zelf had ik verhuisdozen ergens vooraan verwacht, met lood in mijn schoenen liep ik zo beetje door de hele Gamma heen. Maar uiteindelijk stond er gewoon een pallet halfvol, dat je eigenlijk niet over het hoofd kon zien. Dus heb toen een stapel van 5 dozen meegenomen en ben ik doorgereden naar het werk.

Die dagen erna heb ik in ieder geval gezorgd dat ik ben begonnen met inpakken van zijn spullen, maar het ging allemaal niet zo makkelijk. Die zondag moest ik alweer gewoon werken en maandag ben ik eigenlijk begonnen met het inpakken van zijn kleding. Eigenlijk was dit nog het makkelijkste deel. Maar om twee dozen te vullen heb ik gewoon twee dagen over gedaan. Niet omdat het veel was, maar emotioneel was ik al helemaal kapot hierdoor. Daarna ben ik begonnen met het kantoor leeg te maken. Echt wat voor puin zooi je hier aan kan treffen, niet normaal. Maar het was allemaal wat het is, in de twee volgende dagen heb ik dit toen ook ingepakt. Zijn computer afgekoppeld en apart gezet.

Die zondag kwam hij nog langs om te kijken bij zijn katten, dat is eigenlijk de enige keer dat hij vanuit zichzelf belde om te vragen of hij langs kon komen. Zelf ben ik nog druk bezig met het inpakken van kantoor nog. Maar natuurlijk heb hem vooraf al gezegd dat katten ook van hem zijn, dus je bent altijd welkom om langs te komen. Dus die zondag de 20ste uit mijn hoofd is hij nog een keer langs geweest om de katten te bezoeken. Daarna heb ik hem eigenlijk nooit meer gezien in Amersfoort buiten het ophalen van zijn spullen om.

De tijd ging voorbij en op het werk probeerde ik het nog zo min mogelijk te laten merken nog, maar ik kon niet meer die week ergens na, tussen de 9de en het einde van de maand brak ik en moest ik het op het werk ook vertellen dat wij uit elkaar waren. Inmiddels was het definitief en heb hierover zeker twee weken me mond gehouden. Maar ik was op, ik kon niet meer en moest het van me af praten. Dus heb ik veel met collega’s gezeten en gesproken over de situatie, maar vanuit mijn kant had ik geen hoop meer, nergens meer voor. Eigenlijk is dit ook het begin geweest dat mijn rondjes inmiddels opgelopen waren van standaard anderhalf uur tot bijna twee uur. Heb toen ook nog redelijk wat keren in Birkhoven gelopen richting Den Dolder, maar uiteindelijk ben ik nog wel elke avond terug thuis gekomen.

Dinsdag 29 oktober is voor mij de eerste keer dat ik in Odijk geweest was, inmiddels dan niet meer bij m’n schoonouders, maar EX schoonouders. Ik had eerst afgesproken dat ik om half 15:30 naar de manege zou gaan om te kijken of ik het leuk zou vinden om te gaan paardrijden, maar uiteindelijk ging dit niet door omdat het te nat was buiten. Maar daarvoor in de plaats spraken we af om 19:00 in Odijk te zijn en dat was ik ook, stond iets eerder voor de deur met de auto. Maar belde niet eerder aan. Rustig aan liep ik naar de deur toe net voor zeven uur. Ik had voor hem ook 3 dozen meegenomen, daarnaast waren er ook nog wel andere dingen. Maar belangrijkste was, dat ik die kant opgereden ben omdat hij zijn computer gelijk als eerste wilde hebben, dus toen ben ik daarheen gegaan. Toen ik al aan kwam sloot ik mijn inmiddels ex-schoonmoeder om de nek heen en heb daar zeker 5 minuten lang staan huilen om alles wat er gebeurd was. Daarnaast was het gemist ook gewoon erg groot. Eenmaal toen ik binnen was, heb ik Dakota een knuffel gegeven en ik moest daardoor weer gelijk huilen en gaf mijn ex schoonpa een arm en zoals altijd. Ging zitten en eigenlijk op de plek waar ik bijna 3 jaar zat als niet langer was. Toen hebben we met z’n allen nog gepraat en dat hielp mij wel. Hij is zelf maar even beneden geweest voor wat dingen, maar daarna was die eigenlijk alleen maar boven, denk dat ik hem 2 min gezien heb. Ik heb een knuffel gehad en daarna was die weer weg.

Met zijn ouders had ik afgesproken dat ik voer wilde gaan halen voor de gekko, want had al tijdje terug al gezegd dat die eten moest hebben en denk dat de laatste keer dat hij ze eten heeft gegeven is denk ik in augustus geweest of zo. Dus het moest wel gebeuren en laat hem niet dood gaan. Voor de rest tegen hun ook gezegd, weet niet hoe het zal gaan tussen mij en hem, maar belangrijkste is wel dat ik zal zorgen dat hij in ieder geval op zijn eigen benen kan staan, want iets wat ik niet wil is dat hij straks gelijk al in de schulden zit. Rond half 10 ben ik zo’n beetje weer naar huis toe gaan.

De volgende dag heb ik inderdaad gelijk ook meelwormen gehaald voor de Gekko van hem, want als hij er zelf niet naar omkeek, dan deed ik het wel. Dus naar Soest toe, dierenvoeders Eemland en daarna thuis bakkie vol gegooid om te zorgen dat meneertje weer kon aansterken, want hij was in die tijd ook heel stuk dunner geworden.

November

Inmiddels was alles al ingepakt, maar moest er alleen nog een datum geprikt worden wanneer hij zijn spullen wilde gaan halen, maar eerste instantie zou het de eerste dinsdag daarna zijn, maar dat werd uiteindelijk wat later. Maar voor mij was het eigenlijk begin van deze maand niet anders, voor mij was het nog steeds veel lopen, nog heel veel onbegrip wat hier nou allemaal gebeurd was. Het ergste van alles is dat ik 9 oktober niet kon vechten maar om hem terug te krijgen, want dat had namelijk al geen zin meer. Zijn leven was al anders, zijn leven was al veel eerder anders.

Zoals elke dag liep ik zo’n anderhalf uur tot twee uur, waardoor ik zo’n beetje eindigde bij het Eemplein voor ik terug naar Soesterkwartier ging, dus net daarvoor ben ik bij ToyChamp geweest. Ik moet zeggen, hier zijn we samen nog geweest, net voor de vakantie. Nog even wat dingen wezen halen toen, maar nu liep ik helemaal alleen in mijn joggingbroek en ben ik een beetje rond gaan kijken naar wat er allemaal was. Normaal gesproken zou hij allang een keuze gemaakt hebben en ik zou een beetje rond kijken voor wat ik nog meer leuk vind of leuk voor ons samen. Maar dat had nu geen zin, liep wat paden door en met de herinneringen van andere keren in me hoofd, wilde ik weer zo snel mogelijk naar buiten. Bij het Lego aangekomen eerst wel nog rustig gekeken, wat er allemaal lag, maar eigenlijk wilde ik hier ook weer snel een keuze maken. Ook omdat er nog iemand bij me stond die zelf ook aan het rondkijken was in de schappen. Dus met tranen op mijn wangen heb ik een keuze gemaakt en liep naar de kassa toe om af te rekenen en in te pakken. Daarna liep ik rustig terug de Noordewierweg op om nog bij de Albert Heijn brood en kaas te halen, want eigenlijk was na 18 september tot de dag van vandaag het enige avond eten wat ik haal.

Dinsdag 5 november was het 1 dag na de verjaardag van Dakota, maar ook iets meer dagen dan de zaterdag ervoor, dat hij echt zijn verjaardag vierde. Hoe jammer het ook was, maar leek mij ook gewoon geen goed plan om zo snel al op de verjaardag van iemand te zijn, dus daarom heb ik bewust gekozen om die dinsdag te gaan. Paardrijden was volgens mij sowieso niet het plan die dinsdag, maar dat weet ik niet heel zeker meer, maar sowieso zou ik wel komen voor Dakota zijn verjaardag, plus heb nog wat dozen van hem meegenomen die avond. Voor mij waren mijn Schoonouders niet EX schoonouders, want dat klinkt stom en de band die ik met hun hebt, is gewoon hetzelfde gebleven als voor de breuk met hem, dus vanaf die dinsdag kwam ik ook weer gewoon wekelijks en omdat Dakota Jarig was had ik voor hem ook nog een verjaardagscadeau meegenomen. Een Politiebureau van Lego City, bij mijn schoonouders heb ik eigenlijk de rest van de avond nog wel gezeten, volgens mij ging ik toen pas richting 0:00 uur naar huis. Dit was eigenlijk ook wel uitzonderlijk, want normaal gingen we altijd wel rond de 22:00 naar huis. Maar ik was best wel in gesprek met mijn schoonmoeder nog over alles en dingen die gewoon gingen zoals ze gingen.

Die eerste donderdag van november was voor mij de eerste donderdag weer dat ik ook met collega’s op de Hof stond, daar bij praten en eigenlijk voor het gezicht van anderen dat ik het accepteert wat er was gebeurd. Overrompelt en wel, maar mijn leven moest ook weer opgepakt worden. Ondanks dat er nog steeds veel verdriet en ook heel veel momenten zijn dat ik mijzelf terugtrekt, moest ik ook weer door. Hoe moeilijk en vervelend het ook was. Ik kon niet stil blijven staan. Eigenlijk vanaf september kreeg ik de zondagen weer terug, wist wat ik tijdens de kerst mocht gaan verwachten. Sowieso hoopte ik nog dat we nog een normale vriendschap op konden bouwen, want hier heb ik nog wel nagevraagd en hopelijk ging dit alsnog gebeuren en als het niet dit jaar meer is, blijft hij in 2025 of 2026 of wanneer hij eraan toe is altijd welkom. Alleen hoe het contact zal verlopen, dat zal totaal vanaf zijn kant opgebouwd weer moeten worden.

Doordat ik zelf niet echt de behoefte had momenteel om naar Duitsland te gaan, heeft René voor me sigaretten mee genomen, want kan die kant wel op, maar dat komt vanzelf wel, want hoe dan ook heb ik nu gewoon meer andere dingen aan me hoofd en zo gezellig is het allemaal niet, dus ik sloeg sowieso over.

Bram kwam net voor het einde van de maand nog even langs, juist om wat steun te geven, want Bram en Christa hadden het pas net gehoord dat we uit elkaar waren, want zij wist het verdomme pas een week. Ze hoorde het van haar ouders, mijn oom en tante wisten het wel wat langer, maar blijkbaar is het gewoon niet eerder ter sprake gekomen. Christa is voor mij hetzelfde als het nichtje voor hem is, we vertelden eigenlijk alles wel aan elkaar. Hoe erg het ook was of hoe schaamteloos het ook was, eigenlijk was dat gewoon de beste vergelijking. Dus kan je zien hoe ik mijzelf voor iedereen had verstopt. Bram kwam binnen en gaf me daarom ook gelijk een knuffel en hebben toen nog even samen op de bank gezeten en bij gepraat. najah wat je echt bij praten kan noemen, kon hem niet alles vertellen, maar belangrijkste was wel dat hij echt weg was en toe hoever is het echt begrijpbaar voor hem nog.

Voor mijzelf was ik deze maand voornamelijk bezig met lopen, kilometers maken en liep bijna elke dag anderhalf uur, soms wel 2x. Ik was eigenlijk ook nooit thuis en als ik wel thuis was, dan zat ik boven op de pc of beneden steeds meer op mijn telefoon. Als ik ga kijken naar wat ik in deze periode voor leuks gedaan heb, dan is het eigenlijk helemaal niets.

Ik ben volgens mij in 24 november ergens pas naar naar Pasj en Matthew geweest in vlijmen, daar heb ik vanaf in de middag tot twee uur in de nach gezeten, tussendoor zijn Pasj en ik ook nog heel even naar Gennep geweest naar een vriendin van hen te gaan, die ik eigenlijk ook kende nog van zeker 6 jaar terug als niet langer is geweest, van de keer dat we met z’n allen naar de Efteling zijn geweest met zijn alle. Volgens mij kende Pasj, Matthew nog niet eens in in die tijd zit ik me zelf te bedenken, dus kan je nagaan hoe lang terug het geweest moet zijn. Terwijl ik ze beide al langer kennen dan dat ze elkaar kennen. Maar goed die avond bijgepraat en aan de andere kant ook bij neergelegd dat het allemaal is zoals het is. Daarna kon ik weer een uur terug naar huis rijden en vielen de tranen onderweg over mijn wangen heen. De laatste keer rijden we ook samen hier naar Vlijmen toe, maar zo waren in de maanden oktober tot nu nog steeds zo veel herinneringen die we samen hadden. Het was inmiddels ook weer 2 jaar geleden dat Pasj en Matthew getrouwd zijn, daar waren we ook bij aanwezig.

Vind het nog steeds jammer dat het nu gaat zoals het gaat. Iedereen zegt eigenlijk hetzelfde. Het is het niet waard, laat hem gewoon vallen. Eigenlijk wil ik dat ook wel, maar dat gaat niet. Houden van is nog niet weg en hopelijk komt hij er gewoon achter dat wat ik allemaal voor hem heb gedaan en dat ik het beste met hem voor had. Houden van was vanaf mijn kant puur.

26 november was het eindelijk zo ver, ondanks dat ik me ietsjes verslapen had en half uur te laat was, was ik bij de manage aangekomen om 17:00, dus dat was voor mij de eerste keer dat ik op Luna mocht rijden en met de bedoeling dat we eigenlijk elke week zouden gaan paard rijden. Sowieso was moeders al bezig met het opzadelen en het schoonmaken van het hok, maar om half tien stapte ik zo ook in één keer het paard op. Waar ik zelf eigenlijk wel van zat te kijken, dat lukte me. Maar dit was wel echt een hele leuke ervaring en we hebben rondje gelopen in de bak en achteruit gelopen, maar al met al gewoon afleiding samen met mijn schoonmoeder nergens aan hoeven te denken. Doordat het vroeg donker werd en je Luna niet meer wilde zijn we na een half uur haar terug in de paddok gezet en alles opgeruimd en wat te eten gegeven. Maar echt leuke ervaring dit zo en dit was ook gelijk het begin om vaker te gaan.

Vanaf de manege zijn we naar het huis van m’n schoonouders gegaan en heb nog bij hen gegeten. Daar hebben we voor de rest ook nog een gezellige avond gehad en ben ik rond 23:00 naar huis gegaan, alleen had toen 1 probleem. Het dashboard van mijn auto gaf aan dat die in een noodloop zat, dus kon toen niet harder dan 50 kilometer per uur rijden, dus best wel beetje vervelend allemaal, maar iets langer onderweg, maar ben wel gewoon veilig thuis gekomen. De volgende dag langs de garage geweest en dachten het opgelost te hebben, alleen toen ik bijna weer in het Soesterkwartier was, kreeg ik de melding weer opnieuw en kon ik de auto gaan wisselen bij de garage en de volgende ochtend daar weer ophalen na het werk.

December

Op twee december ben ik voor het eerst naar Christa geweest, maar die wist pas kort dat we uit elkaar waren. Waar ze geleefd had weet ik niet, had haar eigenlijk niet eens op mijn socials, maar ondanks dat we vroeger zo veel met elkaar omgingen hadden we beiden nu ook weer een eigen leven, dus via familie hoor je wel is wat of je komt bij elkaar langs. Maar we lopen ook weer niet de deur bij elkaar plat. Maar ondertussen hebben we die middag en avond bijgepraat wat er allemaal gebeurd was en de dingen er om heen, nog even meegegeten. Dus dat was dan ook allemaal wel weer gezellig.

Vanaf de dagen erna, dus die dinsdag tot einde van de week was ik bij een klant in het Leusderkwartier, zo beetje elke dag hadden we wel een afspraak, op zich was het voor mij niet erg nu, had de tijd, alleen moet natuurlijk wel rekening houden met dat ik ook op tijd het op het werk was. Voor de meeste dagen ging het goed, behalve donderdag. Moest toen snel haasten naar huis om de telefoon op te halen en had niet eens tijd om even om te kleden. Maar het was wat het was ook allemaal strak op tijd, ok ietsjes te laat op kantoor.

Diezelfde dinsdag hebben we voor Dakota nog een beetje Sinterklaas gevierd, dat was voor hem leuk en voor ons natuurlijk ook. Zelf vond ik het ook fijn dat ze dit ook op die dinsdag wilde vieren, had zelf ook nog wat voor hem gehaald en dat was gewoon goed zo.

Die week erna had ik daar ook nog afspraken en ook met andere klanten, waardoor ik eigenlijk in een van een lege agenda waar ik eigenlijk niets had, toch druk en vol gegooid werd om naar klanten toe te gaan. Dus de december maand ben ik alleen maar wezen werken, slapen en lopen. Voor de rest eigenlijk weinig echt leuks. Ja, bij mijn schoonouders blijft nog steeds een uitje en zeker als ik kijk dat wij het nog steeds gezellig kunnen hebben en daar ben ik echt gewoon super blij om.

Maandag 23 december heb ik kerst mogen vieren bij mij me schoonouders, samen met Dakota. Ik had m’n schoonouders al gezegd voor jullie haal ik ook wat kleins, hoef er niets voor terug. Belangrijkste was voor mij als dank voor waardering. Maar Dakota had een week ervoor, al een heel lijstje met wat die allemaal wilde hebben. Dus denk als ik het over verwennen hebt dan doe ik dat graag bij hem. Maar voor mijn schoonvader had ik een schaalmodel van een Harley Davidson gekocht en voor mijn schoonmoeder een glazen kubus met een paard er ingegraveerd. Voor alle andere kinderen van mijn schoonouders en ook voor hem had ik een xbox kaart of bol.com kaart gehaald. Dit juist omdat ik ook aan hen wilde denken. Bij iedereen had ik er een persoonlijke boodschap bij gedaan, dus hopelijk kunnen ze het allemaal waarderen. Die van hem had ik bewust onder de boom gelegd en laten liggen tot nadat ik weg was. Want eigenlijk ik ben er ook niet meer bij hun voor hem. Want als ik kijk naar de laatste twee keren dat ik daar ben, was hij er ook. Tot de klok van tien uur zit die in de keuken en na 22:00 komt die de woonkamer in en gaat verder op zijn telefoon en zegt tegen mij niet zo heel veel bijzonders, er is namelijk na 9 oktober ook geen contact meer geweest, alleen dan de dingen doorgegeven moeten worden of dat ik iets online gezet heb waar hij het niet mee eens is. Dus daarom heb ik het hem bewust niet meer persoonlijk gegeven.

Van een tweetal heb ik eigenlijk de dag erna al gelijk antwoord gehad, nadat ze het gehad hebben. Dit was voor mij iets positiefs wat ik bereikt had, de ene zei nog dat ze wat op zou sturen en de andere zei dat ik altijd met haar kon praten. Dat zijn net echt de kleine dingetjes waar het voor mij omgaat. Het ergste is dat ik vanaf het begin al gezegd heb, van mij is het naar de anderen nooit anders geworden, bedoel we zijn de laatste jaren met elkaar opgegroeid en alles samen gedaan, waarom moet dat nu anders zijn. Ik ben ook gewoon een mens en was onderdeel van de familie. Alleen het hele verhaal en wat er gebeurd is, zal ik niet uitschrijven. Enige die dat weet is zijn moeders…zij was bij de gesprekken.

Op eerste kerstdag kreeg ik het nieuws te horen dat Luna overleden was, eigenlijk is dit gewoon heel verschrikkelijk, niet zozeer voor mezelf omdat ik het net leuk begon te vinden om zelf te gaan paardrijden, maar juist voor mijn schoonmoeder. Want Luna was voor haar een dochter en onderdeel van het gezin. Dus hoe pijnlijk ik dit ook vind, dit verschrikkelijk voor der, weet nu zelf na 3 maanden hoe het wel is om iemand te verliezen, die niet terug wil praten. Het is misschien niet te vergelijken, maar  het rouwproces is echt hetzelfde.

Maar ondanks het verdrietige nieuws ben ik nog bij mijn eigen ouders geweest, daar nog meegegeten en na het eten een bakkie koffie en ben ik naar huis gegaan. Eigenlijk was het prima vanavond en was het gezellig genoeg. Maar wilde ook gewoon naar huis, rust en eigen dingen doen. Thuis heb ik nog bij de katten gezeten en rond een uurtje of negen ben ik gaan lopen. Echt gewoon weer een stuk of anderhalf uur. Waarom? Omdat ik nog steeds onrustig ben in mijn hoofd, omdat ik iemand mis waar ik lang van gehouden heb. Maar ondanks dat na het lopen ging het leven voor mij ook weer alleen door en na wat uurtjes Youtube kijken en de katten om me heen sloot ik mijn eerste kerstdag ook af.

De dagen erna moest ik toch werken, was eigenlijk alleen de laatste zondag van het jaar nog vrij en de maandag erna had ik een dienst van 17:00 tot 21:00. Blijkbaar stond ik zelfs op het rooster, zelfs vanaf 18:00, maar nadat ik thuis overal klaar mee was, was ik om 16:00 al op het werk. Dus hoe dan ook, ze kunnen voor mij de beste roosters maken, maar begin wanneer ik wil en zeker nu maak ik de uren waar een normaal mens nog niet eens de helft van doet. Maar het is allemaal wat het is. Zeker nu de laatste dag van het jaar ingegaan is, zit ik mijn laatste alinea’s te schrijven.

Terugkijkend naar 2024 was een verschrikkelijk jaar geweest, heb geen haat naar hem toe, maar het is een jaar dat alles met één keer knipperen met je ogen kan veranderen. Sowieso als je me nu vraagt of ik 2024 nog gaat vergeven voor wat er afgelopen jaar gebeurd is, dan kan ik alleen zeggen: weet ik niet. Ik ben niet boos op hem, alleen teleurgesteld in de acties die hij nodig vond. Maar boos? NEE! Ik heb facking 5 jaar van hem gehouden en veel mooie herinneringen die ik samen met hem heb gemaakt, we hebben 4,5 jaar gehad en we hebben onwijs veel leuke dingen mogen doen, dus die herinneren heb ik gewoon nog.

Vanaf september heb ik eigenlijk ook geen spel meer aangeraakt, enige wat ik tot nu toe heb gedaan in begin naar een scherm kijken waar niets gebeurde, want de eerste maand was ik gewoon nog online en ergens in oktober of november heb ik alles offline gehaald. Ja, ik heb alleen een keertje Among Us gespeeld met iemand, maar daar had ik daarna ook geen behoefte meer aan. Maar vind het gewoon jammer dat wat we hadden is nu weg, het groepje waar we in de avond mee aan het gamen waren is er niet meer. In het begin heb ik nog achter de pc gezeten met hoop dat ze me zo nog vragen. Hij was niet eens online, maar heb toen echt naar het scherm gekeken in de hoop dat ik gevraagd zou worden. Tot op de een dag en daarna heb ik alles uitgelogd en heb ik alles verlaten. Vanzelf, vanzelf als de tijd rijp is, wordt ik wel weer gevraagd, maar voor nu was het waarschijnlijk te kort, te snel of welke reden dan ook. Maar ik stond buitenspel en heb eigenlijk alles maar zo gelaten voor wat het is.

 

Wat ik komend jaar sowieso mag verwachten:

• Ergens in november heb ik mijn schoonpa al gevraagd of hij het leuk zou vinden om motorrijbewijs met z’n tweeën te gaan halen, dus volgend jaar zal je hier veel meer over terug vinden. Maar daarnaast heb ik met mijn schoonmoeder om volgend jaar verder te gaan met paardrijden, ondanks het verlies van Luna, komt hier zeker wel weer wat moois voor terug.
• Voor de rest probeer ik komende jaar ook een beetje wat actiever te zijn en wat nieuwe leuke artikelen neer te zetten .
• Ik hoop echt dat er ook weer andere dingen terug komen, zoals gamen met de broer en zus van hem af en toe. Maar goed, dit is alleen maar een wens.
• Ik kan alleen wensen dat er nog normaal contact komt tussen mij en hem, maar eigenlijk ga ik er voor komende tijd niet vanuit.
• Op werkgebied zal er denk ik weinig veranderen, want dat loopt allemaal wel door.

Voetnoot: Inmiddels heeft hij mij verboden om überhaupt foto’s te gebruiken van afgelopen jaar, dus dit laat ik nu ook maar voor wat het is. Belangrijkste is, ik heb de foto’s nog en die bewaar deze ook goed. Voor mij zijn het in ieder geval talloze herinneringen en foto’s, waarin ik toch echt wel positief terug wil kijken in het laatste jaar, maar ook over alle vijf de jaren.